Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που ο αγαπημένος μου σκύλος, ο Duffy, πέθανε. Ήταν χρόνος να βρεθεί ένας άλλος καλύτερος φίλος.
Τηλεφώνησα στο Ramapo Bergen Animal Shelter στο Όκλαντ, Νιου Τζέρσεϋ, ψάχνοντας για ένα συρματόσπορο τεριέ μίγμα. Αυτή ήταν η φυλή του Duffy. Ήταν ένα υπέροχο σκυλί και δεν έχυσε. Μου είπαν ότι είχαν ένα τεριέ μίγμα σε κατοικία και ήταν πολύ σίγουροι ότι δεν έχυσε. Πήρα 40 λεπτά με το αυτοκίνητο στο καταφύγιο για να συναντήσω αυτό το σκυλί που ονομάζεται "Tucker". Ήταν περίπου δύο, μεσαίου μεγέθους, τριών χρωμάτων και φαινόταν σαν είδος τεριέ. Τον πήρα για μια βόλτα, βρήκα ένα χορτάρι και καθόμουν. Ανέβηκε στην αγκαλιά μου και έβαλε το γούνινο κεφάλι στον ώμο μου. Είμαι βέβαιος ότι το προσωπικό εκεί τον εκπαίδευσε να το κάνει αυτό αλλά λειτούργησε. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν και έγιναν ρυθμίσεις για την απαιτούμενη χειρουργική επέμβαση που ο "Tucker" δεν ήθελε να εξετάσει ή να συζητήσει. Λίγες μέρες αργότερα, πήρα το σκυλάκι σκυλάκι σπίτι, άλλαξε το όνομά του στο "Τζέικ" και άρχισε μια νέα ζωή. Αυτός (και εγώ) προσαρμόστηκε όμορφα. Είχαμε ένα τραχύ σημείο περίπου έξι μήνες όταν σημείωσε την ανησυχία του χωρισμού αφήνοντας το σημάδι του σε όλα τα ηλεκτρονικά μέσα στο σπίτι. Κάποιες μέρες θα επέστρεφε από την εργασία για να βρω ένα βιβλίο ποίησης, ανοιχτό στο πάτωμα του καθιστικού. Τον φανταζόμουν να ξαπλώνει σε ένα σακκάκι ανάγνωσης μπουφάν. Περάσαμε από εκείνες τις παράξενες στιγμές και βγήκε από το πιο ολόσωμο, ώριμο, με τη βέλτιστη συμπεριφορά σκυλί που είχα τη χαρά της αγάπης. Έχουν περάσει έντεκα χρόνια. Γερνάει, επιβραδύνοντας. Είμαι κι εγώ ο Τζέικ είναι μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες της ζωής μου. Ω, και ναι, ρίχνει.
